احد قربانی
وان چه خود داشت ز بیگانه تمنا می‌کرد
حافظ
گاه کتابی باارزش، انگشتری گرانبها، بشقابی عتیقه به دستت می رسد ولی تو ارزش آنرا نمی دانی و سالها طول می کشد تا به ارزش آن پی ببری. چه بسا وقتی به ارزش آن پی می بری دیگر خیلی دیر شده و آن چیز دیگر در دسترس نیست.
من سال ۱۳۵۴ در رشته برق دانشکده فنی پذیرفته شدم، ولی سال ها طول کشید تا کیفیت عالی دانشکده ای که به رایگان در آن تحصیل می کردم برایم آشکار شود.
زمانی که دست روزگار مرا از خانه و کاشانه و یاران و عزیزان به کشوری دیگر پرت کرد و من در دانشگاه صنعتی چالمرز درس خواندم، پژوهش و تدریس کردم، در یافتم که کیفیت دانشکده فنی که آن روزگار در آن درس می خواندم چقدر بالا بود و دست کمی از دانشگاه های خوب اروپا نداشت و کسانی که این دانشکده ساختند و مدیریت کردند، بی شک اندیشمندان هوشمند و مردان و زنانی کوشائی بودند.
اکثر استادان دکترای خود را از بهترین دانشگاه های دنیا دریافت کرده بودند. اکثر استادان مقالات پژوهشی و علمی قابل ملاحظه در نشریات آن روزگار داشتند. اکثر استادان نویسندگان قابل علمی بودند و کتاب های درسی ماندگار تالیف کرده بودند.
حتی استاد زبان انگلیسی، زبان مادریش انگلیسی بود. معلم ادبیات فارسی دکترای ادبیات فارسی داشت و نویسنده ای مطرح بود. فقط نگاهی به آثار دکتر پرویز جبه‌دارمارالانی(برق42)، مهندس مسعود سلطانی، دکتر محمد هادی شفیعی ها، دکتر صفری و دکتر مقدم نمودار سطح استادان آن روزگار بود.
بخش بزرگی از این کیفیت مرهون مدیریت، دکتر امیر منصور میری، رییس دانشکده فنی دانشگاه تهران بود
دکتر امیرمنصور میری، استاد و رییس دانشکده فنی دانشگاه تهران در سال 1314 در اهواز به دنیا آمد. دوران دبستان را در مدارس کوکبیه و غضائری و سال‌های متوسطه را در دبیرستان‌های شرف و البرز تهران گذراند و پس از اخذ مدرک دیپلم از دبیرستان البرز در سال 1332، برای ادامه تحصیل راهی آلمان شد. از همکلاسی‌های وی در دبیرستان شرف، مرحوم دکتر مهدی قالیبافیان، دکتر اردشیر جهانشاهی و شهید احمد قندچی – از شهدای 16 آذر 1332 – بودند.
ادامه …
