بهرام رحمانی :
تاریخ مبارزه زنان، یک تاریخ طولانی است. زنان در همه انقلابات جهان حضور داشتند اما متاسفانه پس از پایان دوره‌های انقلابی، سهم آنان از دستاوردهای انقلاب و مبارزه‌شان ناچیز بوده است. هم‌چنین تجارب تاریخی اثبات کرده‌اند که در هر انقلابی، اگر زنان دوشادوش مردان قرار نگیرند و مستقیما در هدایت و رهبری و پیروزی انقلاب نقش پررنگی نداشته باشند آن انقلاب ناقص است و به برابری و آزادی کامل انسان منجر نخواهد شد.
مبارزه زنان ایران علیه تبعیض و ستم و مردسالاری و حکومت اسلامی و قواین زن ستیز و آزادی‌ستیز آن در چهار دهه گذشته، با افت و خیزهایی مواجه بوده اما هرگز این مبارزه قطع نشده است. زنان زیادی در این راه با جسارتی بی‌نظیر و تحسین برانگیز جان‌فشانی کرده و بهای آن را نیز آگاهانه پرداخت کرده‌اند.
اکنون یکی از اشکال مبارزه دختران جسور ما، در خیابان انقلاب تهران و یا نقاط دیگر و شهرستان‌ها، این است که بالای بلندی می‌روند و روسری خود را بر بالای چوبی می‌آویزند و بدون چادر و روسری در مقابل همه رهگذران می‌ایستند؛ چنین حرکتی هر چند که سمبلیک و موضعی است اما حرکتی جسورانه است. حرکتی که دهن‌کجی بزرگی به «ناموس» و «شرف» و ایدئولوژی و قوانین حکومت اسلامی و سران و مقامات مردسالار و مرتجع آن است. این حرکت نوین، کلیه شئونات اسلامی و حاکمیت چهل ساله زن‌ستیز و آزادی‌ستیز حکومت اسلامی را به هیچ می‌گیرد در واقع امروز «دختران خیابان انقلاب، جزو پیشگامان انقلاب سیاسی – اجتماعی در ایران!» هستند.
