مهدی کوهستانی :
Mehdi.kouhestani@gmail.com
تاریخِ مملو از حکومتهای استبدادی در کشور ما و عدم تمرین دموکراسی در منش مردم و حتی در میان اقشار تحصیلکرده تر جامعه ما، سبب شده که بسیاری می گویند:”اگر این ها بروند ، چه کسی بیاید؟”
اما این سخن اکثرا از دهان کسانی شنیده میشود که دچار انفعال بوده و حتی اگر زمانی سوابق مبارزه با حکومت را هم داشته اند، حال به حفظ وضعیت خود قانعند. بدیهیست که برای کارگران چنین نیست. آنها بعد از بیش از صد و ده سال مبارزه از زمان انقلاب مشروطه تاکنون خواستار حکومتی هستند که از نهادهای انتخابی برآمده باشد.
آنها از سختی راهی که در آن پیش می روند بخوبی آگاهند و علیرغم تمامی سرکوب ها و زندان و شکنجه مستمر، در خط مقدم مبارزه اند و تا پیروزی در راه خود پای خواهند فشرد.
حکومت ایران در طی این ۴۱ سال کوچکترین قدمی در جهت رفاه مردم و بویژه کارگران و زحمتکشان برنداشته و عملکرد آن مبنی بر غارت ثروت ملی ایران در جهت منافع خود و وابستگانشان و صدور اسلام و ترور بوده و در جهت دستیابی به این هدف سرکوب مردم و ایجاد رعب و وحشت در آنان، روش به سکوت واداشتن آنان و ممانعت از شکل گیری اعتراضات و بویژه اعتراضات تشکل یافته بوده و هست.
کارگران در این میان سهم سنگینی از این سرکوب داشته اند. حکومت چنان از موج اعتراض آنان در وحشت است که حتی در شرایط ملتهب شیوع کرونا، تعدادی را که با مرخصی از زندان آزاد کرده بودند به زندان باز می گرداند و بسیاری از فعالان کارگری به “اطلاعات” سپاه احضار شده اند تا مبادا برای روز جهانی کارگر در اول ماه مه، اعتراضی تدارک دیده شود.
