داود الشریان
بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل روز سه شنبه بزرگ‌ترین کمپین تبلیغاتی را برای ایران پایه گذاری و نقش قدیمی آن را در منطقه بازسازی کرد. اسرائیل به هرکس فحش بدهد، نزد عرب‌ها و مسلمانان قهرمان می‌شود. او توافقنامه‌ای را که دولت باراک اوباما رئیس جمهوری آمریکا و ایران در پی دستیابی به آن هستند محکوم و تهران را در یکی از مهم‌ترین مراکز تصمیم سازی در آمریکا، مورد حمله قرار داد. برخی از رسانه‌های اسرائیلی در تبلیع این کمپین مبالغه کرده و نوشتند: «نتانیاهو اوباما را در خانه خود خجل کرده و تحت فشار قرار داد.» داستان بی‌توجهی دولت آمریکا به سخنرانی نتانیاهو در کنگره، مشغول بودن رئیس جمهوری به تماس‌های تلفنی، عدم حضور وزرای امور خارجه، معاونش و عدم حضور برخی نمایندگان جمهوری خواه هنگام سخنرانی و همبستگی برخی رسانه‌ها با اقدام او را نیز بزرگنمایی کرده و نوشتند که نتانیاهو در پی «محاصره رئیس جمهوری آمریکا و جلوگیری از تحرک آزادانه‌اش در مذاکرات هسته‌ای با ایران» است. هرکس گزارش برخی رسانه‌ها از سخنرانی نتانیاهو را در کنگره بخواند، می‌گوید: «اوباما در چشم عرب‌ها بیچاره شد.»
اگر اسرائیل تا این اندازه از دستیابی ایران به جنگ‌افزار اتمی بیم دارد، چرا همانگونه که همیشه انجام می‌دهد، با توسل به زور جلوی آن را نمی‌گیرد؟ اسرائیل پایگاه اتمی «تموز اوزیراک» عراق را که در دوره ریاست جمهوری صدام حسین با همکاری فرانسه برپا شد، در حمله‌ای هوایی در سال ۱۹۸۱ منهدم کرد؛ با وجود اینکه این پایگاه نسبت به آنچه که امروز ایران دارد، تنها یک طرح بود. چه چیزی اسرائیل را از تکرار این اقدام علیه نیروگاه‌های ایرانی باز می‌دارد با وجود اینکه می‌داند بیش از یک کشور در منطقه از این اقدام استقبال کرده یا دستکم از آن چشم پوشی می‌کنند؟ چرا به گلایه پناه می‌برد و همچون گذشته عمل نمی‌کند؟ نتانیاهو دروغ می‌گوید و دولت آمریکا و همه سازمان‌هایش می‌دانند که او تنها پروژه‌های تهران را تبلیغ می‌کند. واشنگتن مشکلی با دستیابی ایران به اسلحه اتمی ندارد و عقیده دارد که در برابر سلاح اتمی پاکستان که با بودجه سعودی و ناآگاهی آمریکایی از جزئیات ساخته شد، توازن ایجاد می‌کند. ایران همچنان پلیس غرب در منطقه است. مذاکرات جاری برای جلوگیری از دستیابی ایران به اسلحه اتمی نیست بلکه برای توافق بر سر زمان آزمایش و دریافت بهای آن است.
در جریان جنگ عراق و ایران، اسرائیل به ارتش ایرانی اسلحه می‌رساند. به هر حال از این مساله صرفنظر می‌کنم و اینگونه فرض می‌گیرم آنچه درباره آن دوره نوشته شد، اخبار بدون منبع است. کدامیک از ما تنها یک موضع به یاد دارد که نشان از دشمنی ایران با اسرائیل باشد؟ ایران دشمن اسرائیل نیست و هر آنچه از زمان پیروزی انقلاب انجام داده، فعالیتی تبلیغاتی است. برجسته‌ترین مثال در این باره واگذاری سفارت اسرائیل در تهران به سازمان آزادی بخش فلسطین است که کادرهای خمینی را آموزش داد، آن‌ها را مسلح و از اموال انقلاب فلسطین از آن‌ها پشتیبانی کرد زیرا آن‌ها دشمن شاه همپیمان اسرائیل بودند. پس از آن هنگامی که غزه زیر آتشبار جنگنده‌ها و موشک‌های اسرائیلی بود، ایران سکوت کرد.
به طور حتم ایران از زمان شاه تغییر نکرده، بلکه گفتمان و ابزار‌ها عوض شده و هدف همان است که بود. ایران از زمان شاه همان ماموریت را انجام می‌دهد. امروز از رتبه پلیس به رتبه سرتیپ ارتقا یافته است. جهان عرب با مثلثی احاطه شده که ضلع‌هایش را تهران، آنکارا و تل‌آویو تشکیل می‌دهند. این توصیف برای برخی از آن‌ها دردناک است، اما تامل در جزییات روابط دو ضلع با اسرائیل این نتیجه را به دست می‌دهد که هرکدام از ضلع‌های این مثلث تکیه گاهی برای دو ضلع دیگر از نظر سیاسی و نظامی هستند.
منبع : سایت العربیه
