بهرام رحمانی :
زمانی آدونیس، شاعر سوری نوشته بود:
«خدایا کردها را ببخش
که نمی‌توانند قرآن را ختم کنند
وقتی به سوره انفال می‌رسند
همه می‌میرند.»
در کردستان عراق هر ساله ١٤ آوریل یعنی ٢٥ فروردین به عنوان روز گرامی‌داشت قربانیان این فاجعه برگزار می‌شود، اکنون در سی و دومین سال یاد به سر می‌بریم.
عمیات «انفال» زخمی بر پیکر بشریت به ویژه مردم کرد است! بنابراین یکی از وقایع دردناک و تکان‌دهنده تاریخ، بمباران شیمیایی حلبچه است. البته ابعاد این فاجعه تنها به حلبچه محدود نبوده، بلکه حتی بخش‌هایی از روستاها و شهرهای مرزی ایران را نیز تحت تاثیر ویرانگر و مخرب خود قرار داده است.
«انفال»، نام مجموعه هشت عملیات قتل‌عام کردها است که در سال ۱۹۸۸، به دست حکومت صدام حسین انجام گرفت و در طی آن، دست‌کم یک‌صدوهشتاد هزار کرد به شیوه‌ای سیستماتیک قتل‌عام، و در گودال‌های جمعی در جنوب و شرق عراق، «گم و گور» شدند.
«انفال» نام هشتمین سوره قرآن است و این‌گونه آغاز می‌شود: «یسئلونک عن‌الانفال قل‌الانفالُ للّه والرّسول…». «انفال» یعنی آن غنیمت‌های جنگی که مسمانان از کفار می‌گیرند، و سوره انفال، از شیوه‌های تقسیم آن غنیمت‌ها و سهم هر یک از غازیان سخن می‌گوید.
سوره انفال بعد از پیروزی مسلمانان در جنگ بدر نازل شد و در آن نیز مقداری درباره این جنگ و امدادهای غیبی که به مومنان شده است، صحبت شده است.
امام صادق شیعیان گفته است: «… و هر کس سوره مبارکه انفال را بنویسد و به بازوی خود ببندد، چون نزد حاکمی برود حق خود را بگیرد و حاجتش برآورده شود و با هر کس منازعه نماید پیروز شده و مسرور و خوشحال گردد و مانند حصار محکمی برای او باشد
