رها اخلاقی :
رفت ماه رمضان وعده ما میخانه
کی شود محو تماما برود زین خاته
تا رود نکبت این ماه، شود ماه عزا
جز غم و غصه کجاست حاصل این بیگانه
جمله آئین دروغ است بسی رنگ ریا
وعده دوزخ و جنت همه اش افسانه
عید فطرت چه نصب با ما هست، شیخ بگو
قصد تو کشتن نوروز ولی رندانه
این چه ماهی است، عطش گرسنگی سمبل ان
همچو مرتاض به هند، جمعیتی دیوانه
می خوری همچو که خوک نیمه شبان ای شیخک
وقت افطار دگر باره خوری تا چانه
روز تو می گذرد خواب و رفتن به خلا
با دروغ رمضان زندگیت شاهانه
از محمد ز حرا تا به کنون گو سودی
کشور علم و ادب را بنمود ویرانه
لشکر دزد و جنایت، به چهارده قرن پیش
حمله ور سوی تمدن، ثمرش وارانه
رمضان ماه شکنج است، نه خیر و برکات
آنکه گفت است چنین حتم بودش دیوانه
بوی گند دهن شیخ در این مه به هواست
هر گذر کرده عبور جمله شود گندانه
بر سر سفره مفت شیخ بخوردی چند قرن
لیک امروز شدی خوار در این مملکت فرزانه
جای تو مملکت شعر و ادب نیست بی شرم
رو بسوی یمن و غار حرا هست تو را آن لانه
یا بلعبک ز همانجا که تو صادر شده ای
هی بگیر روزه و خوان ورد و دعا مستانه
بی شرف کشور ما کشور شادی و می است
رمضان ختم شده، مفتخوری شیخانه
ماه تو ماه عزا، ماه دو هفتاد تن است
رمضانت که به تازی بودش عیدانه
خاک ایران نبده خاک عزا خاک جهول
جمله ماهش همه جشن، معبد آن میخانه
رمضان نیست دگر ماه خدا در این خاک
کشور جان و خرد شعر و شعف سالاته
آنچه گفت است “رها” عین حقیقت باشد
شیخ بی شرم نگاهش به وطن خصمانه
رمضان و فقها محو شوند زین میهن
میهن نور و خرد هست بپا جاودانه
