مجید نفیسی
در این بزمگاه شبانه چه می‌کنم
میان زنان و مردان جوانی که به اینجا آمده‌اند
تا به نخستین اجرای “پرتقالهای احساسی” گوش کنند
به صدای گرم مردی که دیرزمانی پیش
در آغوش من به خواب می‌رفت.
آنها نمی‌دانند که او
از خانه‌ای دو‌پاره می‌آید
از شعرخوانیهای پدری نابینا
از کارزارهای مادری جنگنده
از بینش و کوشش.
بجنبان، بجنبان
بگذار این ضرب‌آهنگِ پس‌و‌پیش
در جانت بنشیند
و به صدای خواننده‌ای
با عینک آفتابی گوش ده
که یادآورِ نخستین اجرای نوزادی‌ست
که بند نافش را خود بریدم.
بیست‌و‌سوم مه دوهزار‌و‌نوزده
Debut
What am I doing in this nightclub
Among these young women and men?
They have come here
To listen to the debut of
The Emotional Oranges,
To the warm voice of a man
Who a long time ago
Slept at my bosom.
They don’t know
That he comes from
A home split in two,
From the poetry readings
Of a blind father,
From the battlefields
Of a warrior mother,
From vision and action.
Shake it, shake it,
Let this syncopated beat
Get into your soul
And listen to the voice
Of a singer with sunglasses
Which reminds me of the debut
Of an infant
Whose umbilical cord I cut myself.
